Kazimierz Kubicz

---

Życiorys

Kazimierz Kubicz przyszedł na świat 18 października 1898 roku w Dębicy, wówczas będącej częścią powiatu ropczyckiego w Królestwie Galicji i Lodomerii. Był synem Jana i Bronisławy z Urżów. W jego rodzinie znajdował się także brat Bronisław, znany pod pseudonimem Wierzba, który służył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich i otrzymał Krzyż Niepodległości, oraz Stanisław (ur. 1900), który pracował jako krawiec.

Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej w Tarnowie, a następnie podjął naukę zawodu krawca. W Tarnowie zaangażował się w skauting, a w 1914 roku dołączył do Polskich Drużyn Strzeleckich, przyjmując przy tym pseudonim Wir.

10 stycznia 1916 roku wstąpił do Legionów Polskich. Po złożeniu przysięgi 28 lutego tego samego roku, udał się na front z IV batalionem uzupełniającym. 6 marca 1916 roku został wcielony do 10 kompanii 6 pułku piechoty. Po przebytej chorobie w szpitalu w Wiedniu, podczas gdy leczył się od 30 listopada do 25 stycznia 1917 roku, powrócił do swojego pułku. W maju tego roku otrzymał przydział do Krajowego Inspektoratu Zaciągu do Wojska Polskiego, a w czerwcu 1918 roku został zwolniony z służby.

2 października 1919 roku, w Tarnowie, ponownie wstąpił do Wojska Polskiego. 1 lutego 1920 dołączył do kadry rzemieślniczej, a 6 marca przeszedł do szwadronu zapasowego 6 pułku ułanów. 26 kwietnia tego samego roku został mianowany starszym ułanem. Kolejno przeniesiony na front, zajął stanowisko patrolowego w 2 szwadronie 6 pułku ułanów. 16 lipca na stacji kolejowej Radziwiłłów został ranny w lewą nogę, ale po powrocie ze szpitala nadal służył w szwadronie.

Wyróżnił się 23 września 1920 roku w bitwie pod Zasławiem. Następnego dnia rotmistrz Witold Cieśliński, dowódca 2 szwadronu, złożył wniosek o odznaczenie Kubicza Orderem Virtuti Militari. W uzasadnieniu napisano: „w szarży 2-go szwadronu pod Zasławiem z szaloną brawurą jeden z pierwszych położył trupem paru bolszewików i nie uważając na najeżone bagnety żelaznej brygady bolszewickiej wraz z plutonowym Stanisławem Berowskim i ułanem Kotlińskim przerwał środek ich pozycji. Świetnym swym czynem przysłużył się niezmiernie do porażki bolszewików”.

W 1921 roku, w ramach osadnictwa wojskowego, otrzymał działkę o powierzchni 16 ha w sołectwie Podzamcze, które od 5 maja 1930 roku stało się samodzielną gromadą Wola Piłsudskiego. Zajął stanowisko prezesa Koła Ogniska Osadników.

W życiu prywatnym był żonaty z Marią z Andrusiewiczów (1888–1943), z którą doczekał się pięciorga dzieci: Zdzisława (ur. 1924), Kazimierę (ur. 1926), Józefa (ur. 1927), Marię Adaminę (ur. 1929) oraz Janusza (ur. 1933).

25 kwietnia 1940 roku, cała rodzina Kubiczów została deportowana do Maromicy, znajdującej się wówczas w rejonie oparińskim obwodu archangielskiego. W 1941 roku, po ogłoszeniu amnestii, rodzina została przewieziona do wsi Tuietas w Kazachstanie. Kazimierz wraz z synem Zdzisławem wstąpili do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a następnie zostali ewakuowani do Wielkiej Brytanii. Pozostała czwórka dzieci została repatriowana do Krosna Odrzańskiego w 1946 roku.

Kazimierz Kubicz zmarł 10 września 1943 roku jako plutonowy 1 pułku rozpoznawczego, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu w Newmarket.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Kubicz, uznany za wybitnego bohatera, został odznaczony wieloma honorami, które podkreślają jego wkład w odzyskanie niepodległości oraz jego służbę wojskową.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 3518,
• Krzyż Niepodległości – 3 czerwca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich.

---

Oceń: Kazimierz Kubicz

---